Kehilangan Pulau Batu Puteh Bukan Sekadar 'Kecuaian'

Ahli Parlimen Muar, Syed Saddiq Syed Abdul Rahman baru-baru ini mengatakan kecuaian bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad berhubung isu tuntutan terhadap kedaulatan Pulau Batu Puteh tidak sepatutnya dijenayahkan.

Beliau mengatakan sekiranya perkara ini diteruskan, maka tidak mustahil sekiranya hal sama turut berlaku kepada pemimpin-pemimpin negara pada masa hadapan.

Sebelum itu, Suruhanjaya Siasatan Diraja (RCI) Bagi Mengkaji Pengendalian Perkara Berkaitan Dengan Kes Kedaulatan Batu Puteh, Batuan Tengah dan Tubir Selatan mengesyorkan siasatan jenayah boleh dimulakan terhadap Mahathir.

Prosiding diusulkan susulan Malaysia kehilangan Batu Puteh kepada Singapura selepas Jemaah Menteri yang diketuai Mahathir pada 2018 menarik balik permohonan membatalkan keputusan Mahkamah Antarabangsa (ICJ).

Tindakan berkenaan merupakan antara disyorkan RCI itu dalam laporan setebal 217 muka surat yang diedarkan kepada Ahli Parlimen di Dewan Rakyat pada 5 Disember lalu.

SUMBER: https://www.astroawani.com/berita-malaysia/rci-batu-puteh-syor-siasatan-jenayah-terhadap-dr-mahathir-499417

Pendirian Syed Saddiq bahawa kehilangan Pulau Batu Puteh hanyalah 'kecuaian' dan bukan jenayah mencerminkan pandangan yang mungkin mengabaikan kepentingan geopolitik serta ekonomi pulau tersebut.

Sebenarnya, istilah 'kecuaian' tidak cukup untuk menggambarkan skala dan kesan kehilangan Pulau Batu Puteh terhadap kedaulatan Malaysia.

Pulau Batu Puteh bukan sekadar secebis tanah di perairan antarabangsa.

Kawasan berkenaan mempunyai nilai strategik sebagai lokasi yang mengawal laluan perdagangan utama di Selat Melaka, salah satu laluan perdagangan paling sibuk di dunia.

Kehilangan kawalan ke atas pulau tersebut bermakna Malaysia kehilangan kelebihan strategik dalam aspek keselamatan dan pengawasan perairan.

Keputusan untuk tidak meneruskan rayuan terhadap ICJ pada tahun 2018 memperlihatkan kegagalan pentadbiran ketika itu untuk memberikan keutamaan kepada isu ini.

Jika kedaulatan Malaysia boleh diremehkan dengan alasan seperti ini, maka apa lagi nilai yang kita boleh pertahankan sebagai rakyat dan sebuah negara?

SUMBER: https://www.sinarharian.com.my/article/700831/berita/politik/pulau-batu-puteh-amanah-johor-sokong-tun-mahathir-disiasat

Terdapat beberapa faktor Pulau Batu Puteh dianggap penting untuk Malaysia.

Kedudukan Pulau Batu Puteh yang berhampiran dengan Selat Melaka memberikannya nilai strategik yang luar biasa.

Menguasai kawasan tersebut bermakna mengawal salah satu laluan perkapalan terpenting di dunia.

Kehilangan Pulau Batu Puteh memberi kelebihan strategik kepada Singapura, sebuah negara yang sudah pun menjadi kuasa serantau dalam perdagangan dan logistik.

Selain itu, Pulau Batu Puteh melambangkan kedaulatan negara. Kehilangannya bukan sekadar soal melibatkan tanah atau kawasan, tetapi maruah negara di mata dunia.

Kegagalan mempertahankan hak ke atas pulau tersebut menunjukkan kelemahan dalam diplomasi dan pengurusan kedaulatan, sesuatu yang tidak boleh dipandang ringan.

Malahan, kawasan perairan di sekitar Pulau Batu Puteh kaya dengan sumber perikanan dan mungkin mengandungi sumber asli seperti minyak dan gas.

Kehilangan pulau itu bermakna Malaysia mungkin telah kehilangan hak ekonomi terhadap kawasan-kawasan sekitarnya.

SUMBER: https://malaysiagazette.com/2024/12/16/isu-batu-puteh-puad-susun-kronologi-dakwa-tun-m-bohong/

Syed Saddiq sepatutnya memahami bahawa kedaulatan negara bukan isu yang boleh diremehkan.

Kenyataannya bahawa kehilangan Pulau Batu Puteh bukan satu bentuk jenayah menunjukkan sikap tidak sensitifnya terhadap kebimbangan rakyat mengenai isu tersebut.

Sebagai pemimpin, Syed Saddiq perlu bertanggungjawab untuk menyedarkan masyarakat tentang kepentingan mempertahankan maruah dan kedaulatan negara.

Malangnya, dengan meminimumkan kesan kehilangan Pulau Batu Puteh, beliau bukan sahaja melemahkan naratif kedaulatan negara tetapi juga mengalihkan perhatian daripada kelemahan pentadbiran terdahulu yang mungkin telah membawa kepada keputusan tersebut.

Sikap 'tidak apa' terhadap kehilangan kedaulatan negara bukanlah ciri seorang pemimpin yang bertanggungjawab.

SUMBER: https://www.hmetro.com.my/mutakhir/2024/12/1163605/kes-batu-puteh-adakah-dr-mahathir-curang-menipu

Tuntasnya, Pulau Batu Puteh adalah lebih daripada sekadar isu sejarah atau undang-undang.

Pulau itu adalah simbol maruah dan kedaulatan Malaysia. Kehilangannya tidak boleh diremehkan sebagai 'kecuaian' atau dianggap bukan satu bentuk jenayah.

Syed Saddiq perlu lebih peka terhadap isu-isu yang melibatkan kedaulatan negara.

Kenyataannya bukan sahaja mengecewakan rakyat Malaysia, tetapi juga mencerminkan kegagalannya untuk memahami kepentingan isu tersebut daripada sudut geopolitik dan ekonomi.

Syed Saddiq’s “Inconceivable” Changes

Syed Saddiq's recent defense of Tun Mahathir Mohamad in the midst of the controversy surrounding the Pulau Batu Puteh Royal Commission of Inquiry (RCI) is both perplexing and hypocritical. The former Muda president and current Muar MP, known for his previous claims of integrity and youth-driven reform, now finds himself defending the very man whose leadership is largely blamed for the monumental failure over Batu Puteh. Saddiq’s insistence that Mahathir, a self-proclaimed "ultranationalist" and "ultra-Malay," could never have sided with Singapore on such a critical issue seems to ignore the overwhelming evidence presented by the RCI, which accused Mahathir of unilaterally dropping key legal applications regarding the 2008 International Court of Justice ruling, effectively handing the island over to Singapore.

It’s difficult to take Saddiq’s defense seriously, especially when considering his own checkered political record since the fall of Pakatan Harapan (PH) 1.0. Once touted as a beacon of hope for reform, Saddiq’s actions in recent years have revealed a more opportunistic side. His initial rise was largely due to his youthful image and promise to lead with transparency, yet his political career since then has been filled with contradictions. From aligning himself with Mahathir’s former allies to becoming embroiled in the internal conflicts of PH, Saddiq has repeatedly shifted positions, often to suit his political survival rather than any consistent principle. The defense of Mahathir is just another instance of this, as he seeks to align himself with the very figure who embodies the old guard of Malaysian politics that Saddiq once sought to dismantle.

The timing of Saddiq's statements also feels politically calculated. Just days after Mahathir's controversial position on Batu Puteh comes under scrutiny, Saddiq is embroiled in his own legal battles. He is currently appealing his conviction related to the misappropriation of Bersatu Youth funds, which includes charges of criminal breach of trust (CBT) and money laundering. It is hard to ignore the parallels between his defense of Mahathir and his own legal struggles—both cases rooted in allegations of wrongdoing that involve questionable judgment and a lack of accountability. Saddiq's recent petition to the Court of Appeal, seeking to overturn his conviction, may highlight his belief that the legal system should be lenient, but his own actions in politics speak to a pattern of manipulation and self-interest.

Since the collapse of PH 1.0, Saddiq’s political trajectory has been marked by inconsistency, as he has sought to retain relevance in a rapidly shifting political landscape. His alignment with the very forces he once opposed, including Mahathir, signals a shift from youthful reformism to political pragmatism. This is a far cry from the ideals he once espoused when he championed transparency and accountability. Saddiq’s political actions and defense of Mahathir now raise serious questions about his commitment to the principles of reform, and whether his motivations are genuinely about improving Malaysia, or simply about securing his own future in a complex and often murky political environment.

Saddiq’s defense of Mahathir in this case, coupled with his own legal troubles, paints a troubling picture of a politician willing to compromise his principles for personal gain. Rather than challenging the status quo as he once promised, Saddiq appears to be settling comfortably within it, defending the very figures who have contributed to the political stagnation and corruption that Malaysians are so desperate to overcome. This does little to inspire confidence in his future political endeavors and further tarnishes his once-promising image as a champion of change.

Pemimpin Muda Perlu Bebas Daripada Bayangan Mahathir

Bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad baru-baru ini menyatakan kesediaannya untuk menjadi mentor kepada sesiapa yang bercita-cita menjadi Perdana Menteri Malaysia.

Walaupun kenyataan itu kelihatan menarik daripada perspektif pengalaman politiknya yang luas, timbul satu persoalan penting.

Adakah beliau benar-benar individu yang paling layak untuk membimbing generasi pemimpin masa depan?

Sejarah politik Mahathir dipenuhi dengan pencapaian yang tidak boleh dinafikan, tetapi juga sarat dengan kontroversi yang memberi kesan mendalam kepada landskap politik dan ekonomi negara.

Sebagai seorang pemimpin yang pernah dua kali memegang jawatan Perdana Menteri, rekodnya menunjukkan pelbagai kelemahan harus diperhatikan sebelum menerima beliau sebagai mentor politik ideal.

Salah satu kritikan utama terhadap kepimpinan Mahathir adalah kecenderungannya mengamalkan nepotisme dan kronisme.

Ketika era pemerintahannya, terdapat dakwaan bahawa beliau memberi keutamaan kepada sekumpulan elit politik dan ekonomi yang rapat dengannya serta meminggirkan golongan lain.

Contoh yang paling jelas adalah cara beliau mengendalikan syarikat-syarikat berkaitan kerajaan (GLC) dan projek mega.

Walaupun beliau sering menyebut tentang pembangunan negara, banyak projek ini menguntungkan individu tertentu lebih daripada rakyat secara keseluruhan.

Perkara ini menimbulkan persoalan sama ada Mahathir, sebagai mentor, akan menggalakkan pemimpin muda untuk mengutamakan kepentingan nasional atau sekadar mengekalkan budaya nepotisme dalam pentadbiran kerajaan.

Mahathir juga sering dikritik kerana gaya pemerintahannya yang autoritarian, terutamanya semasa era pemerintahan pertamanya sebagai Perdana Menteri.

Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) digunakan untuk menahan lawan politik tanpa perbicaraan, yang melanggar prinsip demokrasi asas.

Seorang mentor sepatutnya menjadi teladan dalam mendorong pemimpin muda menghormati nilai-nilai demokrasi dan ketelusan.

Malangnya, rekod Mahathir menunjukkan pendekatan yang berlawanan daripada prinsip itu.

Adakah jenis bimbingan sebegini yang kita mahukan untuk generasi pemimpin masa depan?

Malaysia memerlukan pemimpin muda yang mampu membawa pembaharuan sejati, bukan sekadar meniru gaya kepimpinan lama yang penuh kontroversi.

Mahathir sebaliknya membawa 'bagasi politik' yang boleh membayangi potensi pemimpin muda.

Sebaliknya, pemimpin muda perlu belajar dariPADA kesilapan dan kelemahan era pemerintahan Mahathir tanpa terikat kepada bimbingan beliau.

Mereka perlu membentuk hala tuju sendiri yang sesuai dengan realiti semasa dan keperluan rakyat.

Bukan sekadar bergantung kepada nasihat seseorang yang pandangan dan pendekatannya mungkin tidak lagi relevan.

Kesediaan Mahathir untuk menjadi mentor mungkin dilihat sebagai usaha untuk terus relevan dalam dunia politik.

Namun, adalah penting untuk diingat bahawa seorang mentor harus menjadi simbol kebijaksanaan dan inspirasi.

Rekod Mahathir yang penuh dengan kontroversi, nepotisme dan gaya kepimpinan yang kadang kala bertentangan dengan prinsip demokrasi tidak menjadikannya individu yang ideal untuk peranan tersebut.

Malaysia memerlukan perubahan sebenar yang hanya boleh dicapai jika pemimpin muda diberikan ruang untuk berkembang tanpa pengaruh daripada naratif lama.

Sebagai seorang yang pernah memimpin negara, mungkin ini adalah masanya untuk Mahathir benar-benar bersara daripada politik dan membenarkan generasi baharu membawa Malaysia ke arah yang lebih baik.

Mahathir Abaikan Negeri Kecil Semasa Berkuasa

Bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad baru-baru ini mencadangkan bahawa negeri seperti Sarawak perlu membantu negeri-negeri lain yang dianggap mundur.

Namun cadangan itu dibidas oleh Timbalan Premier Sarawak, Datuk Amar Dr Sim Kui Hian.

Beliau mempersoalkan kembali Mahathir yang tidak membantu Sarawak pada era 1980an meskipun Malaysia lebih kaya ketika itu.

Selain itu, beliau turut mempersoalkan tindakan Mahathir yang mengisytiharkan Sarawak bankrap pada 2018.

Ujarnya, Sarawak kemudiannya 'berdikari' dan berjaya meningkatkan pendapatan daripada RM5.8 bilion pada 2018 kepada RM13.3 bilion pada 2023.

SUMBER: https://www.utusanborneo.com.my/2024/10/29/dr-sim-bidas-kenyataan-dr-mahathir-sarawak-harus-bantu-negeri-mundur-untuk-membangun

Mahathir sebelum ini dipuji kerana pembangunan pesat Malaysia semasa beliau menjadi Perdana Menteri, khususnya dalam menjadikan Kuala Lumpur sebagai hab ekonomi utama.

Sepanjang dua kali menjawat jawatan Perdana Menteri, Mahathir mempunyai kuasa untuk mengubah nasib negeri-negeri yang tertinggal, tetapi banyak negeri kecil seperti Kelantan, Terengganu, dan Perlis kekal dalam keadaan mundur.

Namun, dasar pembangunan beliau sering kali 'berat sebelah' dan lebih tertumpu di kawasan bandar besar seperti Kuala Lumpur dan Selangor manakala negeri-negeri kecil dibiarkan terpinggir.

Negeri seperti Kelantan dan Terengganu terus menghadapi masalah kekurangan infrastruktur, peluang pekerjaan dan kemudahan asas walaupun Mahathir memerintah negara selama lebih 22 tahun.

SUMBER: https://harakahdaily.net/index.php/2017/07/27/royalti-t-ganu-antara-dosa-tun-m-kepada-pas/

Mahathir sepatutnya menggunakan kuasanya sebagai Perdana Menteri untuk menggalakkan pembangunan yang lebih seimbang.

Namun, fokusnya sering terarah kepada projek mega yang hanya memanfaatkan kawasan bandar besar, meninggalkan negeri kecil dan kawasan luar bandar di belakang.

Dasar-dasar Mahathir sering kali memihak kepada syarikat besar dan pelabur asing, sementara perusahaan kecil dan sederhana (PKS) di luar bandar tidak mendapat sokongan yang mencukupi.

Selain itu, projek seperti Menara Berkembar Petronas KLCC , Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur (KLIA) dan Putrajaya hanya memberi manfaat kepada kawasan bandar.

Tiada usaha signifikan daripada Mahathir untuk membawa infrastruktur serupa ke negeri-negeri kecil seperti Perlis atau Kelantan.

SUMBER: https://harapandaily.com/2024/01/23/projek-mega-untung-kroni-rugikan-rakyat/

Kenyataan Mahathir tentang tanggungjawab negeri-negeri kaya seperti Sarawak adalah naratif yang berbahaya kerana boleh mencetuskan ketegangan antara negeri.

Sarawak serta Sabah sudah lama merasakan bahawa mereka dipinggirkan oleh Kerajaan Persekutuan.

Kenyataan sedemikian oleh Mahathir hanya akan memburukkan lagi keadaan.

Mahathir seharusnya lebih berhati-hati dalam membuat kenyataan yang boleh memecahbelahkan rakyat.

Tindakan menyalahkan pihak lain seperti Sarawak untuk isu pembangunan negeri-negeri kecil adalah tidak adil dan hanya menunjukkan kegagalannya untuk mengambil tanggungjawab atas dasar-dasar yang kurang berkesan semasa era pemerintahannya.

SUMBER: https://suarasarawak.my/pandangan-tun-mahathir-agar-sarawak-bantu-negeri-miskin-mengarut-ahmad-ibrahim/

Tuntasnya, Mahathir seharusnya melihat kembali legasi pemerintahannya sendiri yang gagal membantu negeri-negeri mundur seperti Kelantan, Perlis dan Terengganu.

Sebagai seorang bekas Perdana Menteri, beliau sepatutnya memberi teladan baik, bukan mencetuskan naratif yang boleh memecahbelahkan rakyat.

Mahathir sepatutnya menyumbang kepada usaha perpaduan dan pembangunan negara, bukan menambahkan jurang antara negeri.

Kenyataan beliau mengenai Sarawak adalah bukti bahawa Mahathir masih belum berubah daripada pendekatan lamanya.

Beliau hanya mencari pihak lain untuk dipersalahkan daripada memikul tanggungjawab atas kegagalan sendiri.

Realiti Suram MUDA

Ahli Parlimen Muar, Syed Saddiq Syed Abdul Rahman baru-baru ini menyatakan meskipun beliau bersendirian di Dewan Rakyat namun boleh tidur lena.

Dia mengatakan dia boleh berjumpa dengan para pengundinya tanpa berkompromi soal prinsip dan maruahnya.

Namun, kenyataan ini membuka ruang untuk menilai realiti politik yang sedang dihadapi oleh beliau dan partinya.

Hakikatnya, MUDA gagal menarik sokongan serta kerjasama daripada parti-parti besar seperti Pakatan Harapan (PH).

Keputusan MUDA untuk keluar daripada blok kerajaan telah menimbulkan persoalan mengenai kebijaksanaan langkah tersebut.

Ketika kebanyakan parti kecil memilih untuk menyertai blok besar demi memastikan suara mereka didengari, MUDA memilih untuk menjadi kuasa ketiga di Parlimen.

Tindakan ini dilihat sebagai satu pertaruhan besar, tetapi sehingga kini tidak membawa hasil yang signifikan.

MUDA mungkin beranggapan bahawa langkah itu akan membezakan mereka sebagai parti yang berprinsip dan berani.

Namun, dari sudut realiti politik, langkah tersebut telah meminggirkan mereka daripada arus perdana, menjadikan parti itu semakin terasing.

Tindakan MUDA lebih menyerupai langkah untuk 'membunuh diri' dalam politik.

SUMBER: https://www.hmetro.com.my/utama/2023/09/1008654/kerajaan-hilang-majoriti-dua-pertiga-strategi-arm-twisting-syed-saddiq-pakar

MUDA tidak menawarkan nilai strategik yang signifikan kepada PH selain hanya mampu menawarkan satu kerusi Parlimen.

DAP pula yang sering dilihat sebagai sekutu berpotensi kepada MUDA kerana ideologi progresif mereka, tidak menunjukkan minat yang mendalam untuk menjalinkan kerjasama formal.

Ketidakupayaan MUDA untuk menonjolkan diri sebagai sekutu yang berharga telah menyebabkan mereka terkandas di pinggir politik, tanpa sokongan dan pengaruh yang mencukupi.

Selain itu, MUDA juga menghadapi cabaran besar dalam memperluaskan sokongan mereka di peringkat akar umbi.

Walaupun mereka berjaya menarik perhatian anak muda pada awal penubuhannya, momentum itu tidak dapat diteruskan.

MUDA gagal memanfaatkan isu-isu besar seperti ekonomi, pendidikan dan kos sara hidup untuk membina sokongan yang kukuh.

Sebaliknya, mereka lebih sering terperangkap dalam naratif populis yang tidak cukup untuk menarik perhatian pengundi lebih meluas.

SUMBER: https://www.sinarharian.com.my/article/278529/berita/politik/kerusi-muda-di-puteri-wangsa-perlu-dipulangkan---aminolhuda

Kredibiliti Syed Saddiq sebagai pemimpin juga menjadi isu utama yang menghambat perkembangan MUDA.

Kes mahkamah yang melibatkan beliau, termasuk dakwaan salah guna dana telah menjejaskan imejnya di mata umum.

Walaupun Syed Saddiq telah menafikan tuduhan tersebut dan menganggapnya sebagai serangan politik, kes berkenaan telah menghakis keyakinan pengundi terhadap kepimpinan beliau.

Imej Syed Saddiq sebagai pemimpin muda yang bersih dan progresif kini tercalar.

Dalam politik, kepercayaan adalah aset yang paling penting dan apabila elemen itu tergugat, sukar untuk memulihkannya.

SUMBER: https://www.astroawani.com/berita-malaysia/syed-saddiq-didapati-bersalah-tuduhan-pecah-amanah-salah-guna-harta-ubah-wang-haram-445320

Tuntasnya, kenyataan Syed Saddiq bahawa beliau boleh tidur lena meskipun bersendirian di Dewan Rakyat mungkin mencerminkan keyakinan peribadinya, tetapi tidak mengubah realiti pahit yang dihadapi oleh MUDA.

Tanpa sokongan daripada parti-parti besar, tanpa strategi politik yang jelas dan bebanan isu kepimpinan yang serius, masa depan MUDA kelihatan suram.

Menjalin kerjasama dengan parti-parti besar, memperkukuhkan sokongan akar umbi dan memulihkan imej Syed Saddiq adalah langkah-langkah yang wajib dilakukan.

Jika tidak, MUDA berisiko untuk menjadi sekadar 'nota kaki' dalam sejarah politik negara.

Mahathir's Battle For A Malay KL

Former Prime Minister Tun Dr. Mahathir Mohamad's recent comments about the prevalence of Chinese-language signboards in Kuala Lumpur have reignited a damaging debate on race and national identity in Malaysia. Mahathir’s assertion that Chinese characters dominate the city's signboards at the expense of the national language is not only misleading but highlights his ongoing tendency to incite racial discord for political gain.

Thankfully, his remarks have been sharply criticized by our political figures, who sensibly advised Malaysians to ignore Mahathir’s provocative rhetoric. Mahathir, after all, thrives on relevance.

Honestly, this incident is far from isolated, instead fitting into a longstanding pattern of Mahathir's divisive language aimed at deepening racial divides in the country. His legacy, shaped by decades of leadership, remains inextricably linked to issues of racial inequality and the manipulation of ethnic narratives to consolidate his political power.

During his first tenure as prime minister (1981-2003), Mahathir’s policies, notably the New Economic Policy (NEP), reinforced systemic racial divisions rather than fostering true equality. The NEP, while ostensibly designed to reduce poverty and rectify economic imbalances, effectively created a racial quota system that benefitted the Malay majority while marginalizing the Chinese and Indian communities. Mahathir’s early writings, particularly The Malay Dilemma, painted the Chinese as a direct threat to Malaysia’s stability, fostering a narrative of ethnic resentment that continues to fuel racial tensions to this day. His portrayal of the Chinese as economic "enemies" served to deepen divisions, positioning the Malays as perpetual victims in need of state-sponsored handouts, thus exacerbating the racial animosity that plagues the nation.

Mahathir’s policies further entrenched these divisions by limiting opportunities for non-Malay communities. By curbing Chinese-language media and downplaying the contributions of the Chinese community to Malaysia’s development, Mahathir helped create an environment of exclusion that denied non-Malay communities a meaningful role in the national discourse. His approach continually pitted ethnic groups against each other, fuelling long-term resentment and instability within Malaysia’s multicultural society.

Even during his second tenure as prime minister (2018-2020), Mahathir’s supposed efforts to reconcile with the Chinese community were undermined by his return to old divisive rhetoric. His partnership with the Democratic Action Party (DAP), which garnered significant Chinese support, appeared more as a political manoeuvre than a sincere commitment to multiracialism. Time and again, Mahathir resorted to his habitual scapegoating of the Chinese, accusing them of causing Malaysia’s political and economic problems. His contradictory stances exposed his opportunism and unwillingness to embrace a truly inclusive vision for the country.

Given all these, we should applaud the Chinese for building their purported control of Kuala Lumpur, even given all of the efforts that Mahathir had made to suppress them. This of course, is not true. The truth is the future of Malaysia must move away from the racial divisions Mahathir nurtured and instead strive for unity, equality, and inclusivity. Mahathir’s legacy serves as a stark warning: no nation can prosper when it is divided along racial lines, and Malaysia must work to heal the divides that Mahathir's leadership entrenched.